Ερωτευμένοι ενός ποδοσφαίρου που έχει αλλάξει, απλά δε θέλουμε να το δεχτούμε

Ο Σάιμον Κούπερ, συγγραφέας του «Football Against The Enemy» υποστηρίζει ότι «το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, αλλά είναι και ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Αρθρογραφία | Ποδόσφαιρο

Οταν δισεκατομμύρια άνθρωποι αγωνιούν για ένα παιχνίδι, αυτό αυτομάτως σταματάει να είναι ένα απλό παιχνίδι».

Η αλλαγή έχει πλέον γίνει και το καταλαβαίνουμε όχι μόνο από τη μικρότερη προσέλευση νεαρών, αλλά και γιατί το να περιμένουμε τους ποδοσφαιριστές έξω από την προπόνηση για αυτόγραφα και φωτογραφίες, το να σκαρφαλώνουμε τον τοίχο της Curva για να μπούμε χωρίς εισιτήριο, το να ανάβουμε καπνογόνα όταν μπαίνουν οι ομάδες, το να τρέχουμε πίσω στο σπίτι για να προλάβουμε το «90o minuto», είναι πλέον αναμνήσεις ενός πρωτοποριακού ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει πια.

Η πραγματικότητα είναι σπασμωδική: Ενας συνδυασμός νόμων και κανονισμών που πειθαρχούν, ορίζουν και περιορίζουν τη δραστηριότητα του οπαδού. Το να είσαι οπαδός, είναι πλέον συνώνυμο με άκαμπτους κανονισμούς που έχουν ως στόχο να ρυθμίζουν την προσέλευση, την παραμονή και την απομάκρυνση από το γήπεδο.

Ακόμη και για να φέρεις μια σημαία στο γήπεδο πρέπει πρώτα να ανατρέξεις στους κανονισμούς για να ακολουθήσεις τις οδηγίες ακόμη και για τις διαστάσεις της σημαίας. Η εξουσιοδότηση για να πάρεις μαζί σου κάτι μεγαλύτερων διαστάσεων εναπόκειται στην αστυνομία ή τη διοίκηση του κλαμπ, αφού θα πρέπει να δώσουν ξεχωριστή έγκριση.

Τα κασκόλ πρέπει να είναι politically correct, ενώ ουσιαστικά απαγορεύεται να έχεις μαζί σου φανέλα, καπέλα ή καρφίτσες από κάποιο γκρουπ, αν αυτό έχει αποκλειστεί από το γήπεδο. Οποιος θέλει να αγοράσει επομένως κάτι, έχει προειδοποιηθεί: Αγοράζεις αλλά ρισκάρεις γιατί υπάρχει ο κίνδυνος αυτό που θα αγοράσεις να είναι προϊόν ενός γκρουπ που είναι στη μαύρη λίστα, άρα αυτό που αγόρασες θα το χρησιμοποιήσεις τελικά σαν... πιτζάμα, σίγουρα όχι στο γήπεδο.

Ο αναπτήρας που βρέθηκε στην τσέπη κατά τον έλεγχο που γίνεται στην είσοδο, είναι βασικά η «παρανομία», σύμφωνα με τη θεωρία που λέει ότι το να πετάξεις αυτό από την εξέδρα είναι πολύ πιο επιζήμιο από ότι ένα Motorola πρώτης γενιάς, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει κάρτα Sim. Η δύναμη της τεχνολογίας.


Οπως αυτή του VAR, ικανή να ακυρώσει συναισθήματα, συνθήματα και χειροκροτήματα, περιμένοντας την τελική απόφαση. Συχνά λάθος, κατά τα άλλα. Και προκύπτει η αμφιβολία: Είναι πιο αποδεκτή μια διαιτητική απόφαση, έστω λανθασμένη, που πάρθηκε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ή αυτή που έρχεται μετά από μια προσεκτική και εμπεριστατωμένη ανάλυση του βίντεο;

Αν η απόφαση, αποτέλεσμα της σκέψης και των αισθήσεων μέσα σε δευτερόλεπτα, την ώρα του αγώνα, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αυθαίρετων κατηγοριών, τι μπορείς να πεις όταν βλέπουν το βίντεο και επιβεβαιώνουν την λάθος απόφαση; Αν, από εκεί και πέρα, οι τηλεκριτικοί διαιτησίας, οι αρθρογράφοι και όσοι διαμορφώνουν άποψη, καταφεύγουν σε πνευματικούς αλγόριθμους για να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο, δεν είμαστε μπροστά στον θάνατο του ποδοσφαίρου, αλλά στην έκλειψη του.

Παρόμοιοι με το τρελό πλήθος που περιμένει να εμφανιστεί η έκλειψη του ηλίου, συχνά παραμένουμε «ακρωτηριασμένοι» περιμένοντας το παιχνίδι, ελπίζοντας ότι θα απογυμνωθεί από τις υπερδομές που το καθιστούν κοινωνικό φαινόμενο.

Για ένα ποδόσφαιρο παλιό, με το οποίο θα παραμείνουμε για πάντα ερωτευμένοι. Γιατί, παραφράζοντας τον Φραντσέσκο Καραμάνια, αν ρωτάς τους άντρες πώς ντύθηκε η νύφη, θα σου πουν «στα λευκά». Για ένα γκολ σε ένα γήπεδο, όμως, θα σου περιγράψουν ακόμη και την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου, όπως και το χτύπημα της μπάλας μέσα στην περιοχή...

- Το κείμενο έγραψε ο Μπέπε Φράνζο, ένας από τους ιστορικούς οπαδούς της Γιουβέντους.