Αρτούρο Βιντάλ. Θρέψε λύκο το χειμώνα, να σε φάει το καλοκαίρι

Αυτό που συνέβη το καλοκαίρι που διανύουμε με τον Αρτούρο Βιντάλ ακόμα δεν μπορώ να το συλλάβω. Είναι τόσοι πολλοί οι λόγοι που με έχει απογοητεύσει αυτή η μεταγραφή, που ώρες ώρες οδηγούμαι να ξενερώσω με τα πάντα γύρω από το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger La Capolista

Γιατί τέτοιου είδους μεταγραφές αποδεικνύουν περίτρανα πως οι όροι «φανέλα», «αγάπη με την εξέδρα» κτλ δεν υφίστανται πια ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού των αθλητών.

Δεν είναι βέβαια αυτό κάτι που δε γνωρίζαμε, αλλά από κάποιους παίκτες περιμένεις να κρατήσουν έστω κάποια προσχήματα, για χατίρι αυτών που βγάζουν το λαιμό τους να φωνάζουν το όνομα τους και να τους λατρεύουν κάθε Κυριακή.

Μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού είναι οι φορές που θαύμασα κάποιον ποδοσφαιριστή και σαν άνθρωπο. Μεταξύ μας τώρα, η συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκειται για αμόρφωτους εκατομμυριούχους, που μεγαλώνοντας, αντί για βιβλία στο χέρι, είχαν ένα playstation.

Που κύριο μέλημα και προβληματισμό τους είναι το αξίας 2.000 κούρεμα που θα κάνουν αυτή τη βδομάδα ή το αυτοκίνητο που θα αλλάξουν τον Ιούνιο. Όσο αξιοζήλευτος και θαυμαστός μπορεί να είναι για κάποιους αυτός ο τρόπος ζωής, εμένα δεν μπορεί ούτε ο θεός ο ίδιος να με πείσει ότι στο μυαλό αυτών των ανθρώπων δεν επικρατεί παρά μια απέραντη έρημος.

Δείτε το βλέμμα του Νεϊμάρ για παράδειγμα. Το απόλυτο κενό. Τέλος πάντων, για να μην με πείτε εμπαθή και ζηλόφθονο σταματάω εδώ.

Ο κύριος Βιντάλ, κατ’ εμέ, ανήκει 100% στην παραπάνω κατηγορία ποδοσφαιριστών. Θα μπορούσε ίσως και να ήταν ο πρόεδρος του κλαμπ των εκατομμυριούχων βλαχοκάγκουρων.

Γεννημένος σε φτωχή και προβληματική οικογένεια, κατάφερε μέσα από το τεράστιο ταλέντο του να δραπετεύσει από την ανέχεια, να ξεχωρίσει στην Κόλο Κόλο και να μετακομίσει στη γη της επαγγελίας, την ποδοσφαιρική Ευρώπη.

Μετά τα χρόνια της καθιέρωσης στη Λεβερκούζεν, ήρθε ο Μαρότα και τον πήρε μέσα από τα χέρια της Μπάγερν Μονάχου έναντι ενός ποσού σαφώς χαμηλότερου ακόμα και της ταότε αξίας του.

Ξέρετε γιατί;

Επειδή ήθελε να φύγει, να αλλάξει επίπεδο και να βγάλει περισσότερα λεφτά. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως και φέτος δε συνέβη ακριβώς το ίδιο; Πωλήθηκε φθηνότερα από ότι θα περίμενε κανείς, βγάζει πλέον περισσότερα λεφτά και όπως είπε και ο ίδιος πλέον μπορεί να διεκδικήσει το Champions League, τρομάρα του.

Σωστός επαγγελματίας θα μου πει κάποιος. Κοιτάει την πάρτη του και το πορτοφόλι του. Μήπως έτσι δεν κάνουν όλοι; Έτσι κάνουν όλοι και ελάχιστοι υπήρξαν οι παίκτες που θυσίασαν το προσωπικό τους συμφέρον για τη φανέλα, αλλά εδώ θα έρθω εγώ ως ένας ρομαντικός παλαβιάρης να σας παραθέσω κάποιες ξεχασμένες, «αραχνιασμένες» αξίες όπως το φιλότιμο, η ευγνωμοσύνη και ο σεβασμός.

Στη Γιουβέντους έγινε ο Βιντάλ παίκτης. Στη Γιουβέντους τον έμαθε η Ευρώπη και ανέβηκε το κασέ του, στη Γιουβέντους έμαθε τι σημαίνει κούπα, τι εστί Champions League,τι σημαίνει τελικός Champions League, τι σημαίνει να είσαι σύνθημα στα χείλη χιλιάδων ανθρώπων κάθε Κυριακή.

Και μια ωραία πρωία, βλέποντας ότι η ομάδα αποδυναμώνεται πρόσκαιρα λόγω των αποχωρήσεων του Πίρλο και του Τέβεζ, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να θέσει βέτο για την πώληση του και να φουσκώσει ακόμα περισσότερο τον τραπεζικό του λογαριασμό, με το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που του προσέφεραν οι βαυαροί της Μπάγερν, τη στιγμή που η Γιουβέντους δε θα ήταν σε θέση να του προσφέρει κάτι αντίστοιχο όσο αυτός θα είναι στην ακμή του.

Πάμε τώρα στις αναίσχυντες δηλώσεις του Χιλιανού στο γερμανικό Τύπο. Ήρθα, λέει στη Μπάγερν για να διεκδικήσω το Champions League. Τέσσερα χρόνια στο Τορίνο ο κύριος Βιντάλ ,δυστυχώς δεν κατάλαβε σε ποια ομάδα αγωνίζονταν.

Προφανώς, προείχαν θέματα όπως οι αλλεπάλληλες αναρτήσεις στο twitter και το χρώμα της μοϊκανας του, αντί να κάνει μια βόλτα στο Juventus Museum,να μιλήσει με έναν άνθρωπο μπας και κατανοήσει ότι αγωνίζεται σε έναν ποδοσφαιρικό τιτάνα, του οποίου τη φανέλα την έχουν ιδρώσει και τιμήσει οι μεγαλύτεροι των μεγαλυτέρων.

Τέσσερα χρόνια στο Τορίνο δεν κατάλαβε οτι ο αέρας που αναπνέουμε είναι ο αέρας του φαβορί. Το διαχρονικό σύνθημα «Salutate La Capolista» το άκουσε χιλιάδες φορές, αλλά προφανώς ποτέ του δεν το βίωσε. Ίσως και ποτέ μη ρώτησε το Μαρκίσιο που αγωνίζονταν δίπλα του τι σημαίνει. Κρίμα γιατί αυτός σίγουρα θα ήξερε να του απαντήσει.

Πέρα από κάθε ποδοσφαιρική ή οικονομική συγκυρία, πέρα από κάθε Καλτσιόπολις, πέρα από κάθε Λίπι ή Ανιέλι, η Γιουβέντους ήταν,ε ίναι και θα είναι το φαβορί όταν μπαίνει στο γήπεδο. Είναι τέτοιο το DNA της ομάδας ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε;

Και οι παίκτες της ομάδας πρέπει να το βιώνουν αυτό και να το εξωτερικεύουν. Τότε θα είναι άξιοι μπιανκονέρι στρατιώτες. Χίλιες φορές ο κάθε Μπιριντέλι, παρά ο κάθε Βιντάλ με λίγα λόγια. Μα και με τους δυο τελικό πήγα.

Όταν κύριε Βιντάλ πέρυσι ξεβρακώσαμε τη Ρεάλ Μαδρίτης σε δύο ματς, που εσύ σερνόσουνα κυριολεκτικά, ούτε το μπάτζετ, ούτε τα προγνωστικά είδα να επικρατούν. Και αυτό έχει ξανασυμβεί πολλάκις στο παρελθόν με μεγάλες ομάδες. Όταν η φανέλα είναι βαριά, να τα βράσω τα υπόλοιπα. Δε μου λένε τίποτα. Ούτε τη Μπάγερν ζηλεύω σαν οπαδός, ούτε τη Σίτι, ούτε τη Ρεάλ. Είμαι η μεγάλη Γιουβέντους.

Εσύ προφανώς ήθελες να προσθέσεις μερικά μηδενικά παραπάνω στον τραπεζικό σου λογαριασμό και βρήκες τη συγκυρία και την «έκανες». Το δέχομαι αυτό ως επαγγελματική επιλογή αλλά δεν το σέβομαι γιατί πλην του οικονομικού δε στέκει πουθενά αλλού.

Θα μπορούσες να φύγεις σαν κύριος, λέγοντας άλλα πράγματα. Αλλα δεν το έκανες γιατί δεν είσαι κύριος. Ούτε πρόκειται ξανά να ασχοληθώ σοβαρά με οτιδήποτε κάνεις.

Εκτος και αν πας πάλι να τρακάρεις καμιά Φεράρι ή να τραμπουκίσεις κάποιο θαμώνα σε κανένα καζίνο. Τότε θα κρυφογελάσω, μιας και σίγουρα θα μας λείψει ότι ήσουν η μόνιμη παραφωνία στο εξωγηπεδικό ρεπορτάζ της Γιουβέντους.

Το ότι δε σεβάστηκες την ομάδα που σε έκανε μεγάλο και την έκανες στην πρώτη συννεφιά, αποδεικνύει ότι δεν την ένιωσες ποτέ τη φανέλα. Τέσσερα χρόνια μισθοφόρος.

Τα τρία έπαιξες μεγάλη μπάλα, τον τελευταίο κορόιδευες τον κόσμο. Και αν μερικοί από εσάς τώρα νιώθετε σαν παρατημένη γκόμενα, να θυμηθείτε όλους αυτούς που πέρασαν από την ομάδα, μάτωσαν τη φανέλα και αποχώρησαν σαν κύριοι και όχι σαν αγνώμονες νεόπλουτοι.

Ο κύριος Βιντάλ μπορεί να πάει να παίξει μπάλα με τα «φαβορί» της εποχής και εύχομαι σε βάθος χρόνου να συναντήσει σε κάποιο νοκ-άουτ το παντοτινό φαβορί και να πάρει το μάθημα του. Θα έχει κάποια εκατομμύρια παραπάνω ως τότε, θα τον ξεπεράσει τον πόνο του.