Ο τσαμπουκάς ενός συγκεκριμένου παίκτη με ξυπνά και με εξιτάρει

@ Η αλήθεια είναι πως στα μέσα της χρονιάς τον είχα κατακρίνει. Όχι τόσο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες αλλά για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από το πρόσωπό του.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

@ Ηταν τότε που μας είχε ζαλίσει ο μάνατζερ του ό,τι φεύγει-μένει, θέλει περισσότερο χρόνο και όλα όσα έγιναν Νοέμβριο και Δεκέμβριο του περασμένου έτους.

@ Ναι, στον Σιμόνε Τζάτζα αναφέρομαι. Τον ποδοσφαιριστή που θεωρώ τον πιο αδικημένο φέτος.

@ Δεν ξέρω αν είναι εφάμιλλος ή καλύτερος του Μοράτα ή του Μάντζουκιτς. Μπορεί και όχι και ο προπονητής για να μην τον χρησιμοποιεί όσο τους άλλους ίσως να βλέπει κάτι που εμείς δε γνωρίζουμε.

@ Αυτό που μου αρέσει είναι ο τσαμπουκάς που βγάζει μέσα στο γήπεδο.

@ Παθιασμένος για την ομάδα και για  την πάρτη του, τον βλέπεις να σκυλιάζει. Στο παιχνίδι με την Εμπολι πάλι μάρκαρε, πίεζε λες και ήταν ο τελικός της ζωής του.

@ Μπορεί αυτό που κάνει τον Τζάτζα να ξεχωρίζει να είναι ο ενθουσιασμός του.

@ Αλλά αυτός ο ενθουσιασμός τον κάνει να ξεχωρίζει κάποιες φορές από τους υπολοίπους που δείχνουν συμβατικά… κοιμισμένοι για ολόκληρα δεκάλεπτα, ίσως και παραπάνω.

@ Ισως να μη γίνει ποτέ ο καλύτερος ιταλός φορ της γενιάς του αλλά αυτός ο αθλητής δείχνει να έχει το DNA της Γιούβε μέσα στο αίμα του.

@ Χαίρομαι να τον βλέπω…

@ Γιατί δε βλέπω κάτι αντίστοιχο από πολλούς.

@ Και αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και φιλοσοφίας.

@ Και όχι ικανοτήτων…

@ Στην ίδια φιλοσοφία είναι βέβαια και άλλοι: Μπονούτσι, Λιχστάινερ, Μάντζουκιτς για παράδειγμα μπορούν να «ξυπνήσουν» και να παρακινήσουν και τους υπόλοιπους. Αλλά ο Τζάτζα το κάνει με περισσότερο… στυλ!

@ Forza Juve!