Το δέσιμο των οπαδών με τους παίκτες και η εύκολα αποκαθήλωση ειδώλων στο σημερινό ποδόσφαιρο

Είναι τόσες πολλές οι φετινές εξελίξεις στο μεταγραφικό καλοκαίρι της Κυρίας που όταν ξεκινάω να γράψω κάτι για ένα θέμα, συμβαίνει ένα γεγονός το οποίο με αποπροσανατολίζει εντελώς. Για αυτό το σημερινό άρθρο θα είναι διμερές ωστόσο με κοινό παρονομαστή.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Θα ασχοληθώ με δύο ποδοσφαιριστές που αμφότεροι απασχόλησαν τον ποδοσφαιρικό κόσμο μέχρι και την ολοκλήρωση των μεταγραφών τους. Ο ένας είναι ο Ιγκουαΐν και ο άλλος ο νεοαποκτηθείς «κόκκικος διάβολος» Πολ Πογκμπά.

Αφορμή για αυτά που θα γράψω για τον Αργεντινό επιθετικό στάθηκε ένα άρθρο που διάβασα σε μια, αγαπημένη μου κατά τα άλλα, σελίδα το Cult24. Το άρθρο, που υποτίθεται ότι γράφτηκε κατόπιν ψυχραιμίας, αναφέρει τον Ιγκουαΐν ως «παίκτη μηδαμινής προσωπικότητας», αφήνει να εννοηθεί ότι επέλεξε την Γιουβέντους για οικονομικούς λόγους και θίγει ηθικά τον ποδοσφαιριστή συγκρίνοντας τον με τον Μαραντόνα, τον οποίο λατρεύω, όντας ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής των παρτενοπέι, υπονοώντας ότι πρόκειται για μια μεγάλη προδοσία κατά της ομάδας του Νότου.

Παράλληλα, καυτηριάζει το σύγχρονο ποδόσφαιρο, το γεγονός ότι οι οπαδοί δένονται με κάποιους ποδοσφαιριστές και αναφέρει ότι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να σταματήσουν να δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης γιατί αργά ή γρήγορα θα μετακομίσουν σε αντίπαλο κλαμπ.

Κατά αρχάς, με ποια κριτήρια κρίνεται ένας ποδοσφαιριστής αν έχει προσωπικότητα; Πόσο μάλλον όταν αυτή χαρακτηρίζεται ως μηδαμινή! Ο Μέσι ας πούμε έχει μεγαλύτερη προσωπικότητα, που αποσύρθηκε να από την εθνική του στα 29 (!!!) επειδή έχασε σε 4ο συνεχόμενο τελικό;

Γιατί έμενα μου έδειξε έναν άνθρωπο ο οποίος είναι λιπόψυχος! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν τίθεται επ’ ουδενί θέμα σύγκρισης του Μέσι με τον Ιγκουαΐν ως ποδοσφαιριστές εντός των τεσσάρων γραμμών. Αλλά καλό είναι να έχουμε τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά για όλους.

Αντίθετα, η (κακή) συμπεριφορά του Ιγκουαΐν στο ματς με την Ουντινέζε και στην ήττα της Νάπολι με 3 -1 μου έδειξε ότι είναι ένας άνθρωπος που δε θέλει να χάνει. Ναι, το έκανε όμως με άσχημο τρόπο. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι αυτό είναι δείγμα ποδοσφαιριστή που σίγουρα δεν είναι «μηδαμινής προσωπικότητας».

Έπειτα, ο Ιγκουαΐν αμειβόταν από την Νάπολι με 5,5 εκατομμύρια το χρόνο και τώρα θα προσκομίζει 7 εκατομμύρια. Μιλάμε λοιπόν για διαφορά 1,5 εκατομμυρίου, ούτε 5, ούτε 10. Επομένως, δεν τίθεται κανένα οικονομικό θέμα.

Αυτά είναι αστειότητες προς κατανάλωση αυτών που βάλλουν κατά της ομάδας μας (βλέπε Τότι) και είναι παραδοσιακοί αντίπαλοι της Γιουβέντους. Ακόμα δεν ακούσαμε ένα σωστό επιχείρημα κατά του Αργεντινού ποδοσφαιριστή παρά μόνο πικρόχολα σχολιάκια επιπέδου δημοτικού (με αφορμή και τα παραπανίσια κιλά του). Ο λόγος που επέλεξε την Γιούβε ήταν επειδή ήθελε να κερδίζει και η ομάδα έχει ξεκάθαρο πρότζεκτ. Τίποτα το μεμπτό λοιπόν σε αυτό.

Και φτάνουμε στο ηθικό κομμάτι στο οποίο συγκρίθηκε με τον Μαραντόνα. Όπως ανέφερα παραπάνω πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές. Παρόλα αυτά, επειδή δεν εθελοτυφλώ, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι αν έπασχε σε κάτι ο Ντιέγκο ήταν σε αυτόν τον τομέα.

Αμέτρητες κακές συμπεριφορές, κλεψιές με αποκορύφωμα το «χέρι του Θεού», χρήση κοκαΐνης, φοροδιαφυγές και φήμες για άμεση σχέση του με την Καμόρα (όταν ήταν στην Νάπολι αυτά). Σε ποιο ηθικό κομμάτι αναφέρονται λοιπόν οι επικριτές του;

Στο ότι μεταπήδησε σε ένα κατά τα φαινόμενα «rivalclub»; Ποιος ασχολείται με το Νότο στο Τορίνο, πόσο μάλλον με την ίδια την Νάπολι; Κανείς! Και δεν τίθεται ούτε κατά διάνοια θέμα αντιπαλότητας και ντέρμπι με αυτήν την ομάδα. Οι αντίπαλοι της Γιουβέντους είναι και θα είναι πάντα η Μίλαν, η Ιντερ και η Τορίνο. Όλα τα άλλα είναι για εσωτερική κατανάλωση και δεν έχουν καμια βάση με την πραγματικότητα.

Τέλος, και για να κλείσω το θέμα Ιγκουαΐν, αρκετοί κάνουν λες και ήταν από κούνια του Ναπολιτάνος. Ούτε Ιταλός δεν είναι! Επομένως δεν υπάρχει καμία προδοσία. Τι να πούμε για αυτούς που πάνε από Μπαρτσελόνα στην Ρεάλ, από Φενέρ στην Γαλατασαράι ή από τους Ρέιντζερς στην Σέλτικ; Είναι εμφανές πλέον ότι μερικοί είναι εκτός πραγματικότητας!

Συμφωνώ, όμως στο ότι δεν πρέπει οι οπαδοί πια να δένονται με ποδοσφαιριστές οι οποίοι έρχονται και παρέρχονται ακριβώς γιατί δεν υπάρχει ρομαντισμός άλλο πια στο ποδόσφαιρο.

Εφιστώ την προσοχή στους φίλους της ομάδας, με αφορμή και την αποχώρηση του Πογκμπά, ότι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που αξίζουν πραγματικά την αγάπη μας και οι οποίοι την αναζήτησαν και την αναζητούν.

Όλα τα παραπάνω, εκτός από το κομμάτι της προδοσίας, χαρακτηρίζουν τον Πογκμπά. Ο οποίος, άκουσον άκουσον, μας είπε ότι επέλεξε με βάση την καρδία του. Ποια καρδιά σου ρε φίλε; Αυτοί που σε έφτυναν πριν μερικά χρόνια και τους έκραζες επειδή δε σε εκτιμούσαν; Αυτούς είχες στην καρδιά σου και επέλεξες να επιστρέψεις σε αυτούς; Ή μήπως έχει κανένα σοβαρό πρότζεκτ η Γιουνάιτεντ και δεν το ξέρουμε;

Επίσης, από όσο θυμάμαι του χρόνου η Γιουνάιτεντ θα αγωνίζεται στο Γιουρόπα Λιγκ. Εν ολίγοις ο Γάλλος φέτος με αυτή την μεταγραφή υποβίβασε τον εαυτό του. Και όλα αυτά όταν ο ατζέντης του είχε δηλώσει επανειλημμένως ότι αν φύγει ο Πογκμπά από την Γιουβέντους θα το κάνει για ένα τοπ σύλλογο της Ευρώπης.

Μόνο που πέρυσι η Γιουνάιτεντ δεν ήταν ούτε στις πρώτες τέσσερις ομάδες της Αγγλίας. Αλλά εντελώς τυχαία, θα παίρνει πολλά περισσότερα χρήματα στην Αγγλία και η μεταγραφή του θα είναι η κορυφαία όλων των εποχών.

Κάποιος θα πει, ότι τον έπεισε η παρουσία του Μουρίνιο στον πάγκο των «Κόκκινων Διαβόλων» και η πιθανή εξέλιξη του με αυτόν. Θα τα πούμε στην τρίτη του σεζόν για να δούμε ποια θα είναι η εξέλιξη του. Από το πρόσφατο παρελθόν του πάντως στην Τσέλσι προμηνύεται θαμπή η πρόοδος του Πογκμπά (βλέπε Αζάρ και Φάπρεγας στην σεζόν που μας πέρασε) καθώς η ένταση που απαιτεί ο Πορτογάλος τεχνικός φυσικά και ψυχικά είναι τέτοια που μετά από δύο χρόνια υπό τις οδηγίες του οι παίχτες «σκάνε».

Η δική μου εκτίμηση ή πρόβλεψη είναι, ότι αν ο Γάλλος επιβιώσει από αυτά τα τρία χρόνια, και λόγου της ηλικίας του, θα φύγει για Μαδρίτη για να σπάσει άλλο ένα ρεκόρ στις μεταγραφές, εφόσον η αξία του είναι ίδια και δεν έχει πέσει.

Και όσον αφορά το ηθικό σκέλος αυτής της υπόθεσης, θα προτιμούσα να βγει σαν άντρας και να πει εξ αρχής ότι θα φύγει για να πάει σε έναν άλλο σύλλογο που θα παίρνει περισσότερα χρήματα ή σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα, παρά να έχει τον κηδεμόνα του τον Ραϊόλα να μιλάει όλο αυτό το διάστημα λες και αυτός είναι κανένα μωρό. Κλείνω λέγοντας το εξής.

Η Γιουβέντους θα συνεχίσει να υπάρχει, όσοι Πογκμπά και αν περάσουν. Θα συνεχίσει να γίνεται καλύτερη και να μεγαλώνει. Θα συνεχίσει να υπάρχει όσο κακό, κενό και απρόσωπο είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

ΥΓ1: Ο Ντελ Πιέρο και ο Σιρέα μας τελείωσαν. Ένας Μπουφόν μας έχει μείνει.
ΥΓ 2: Όπως είπα και στο τελευταίο άρθρο που έγραψα, από εδώ και πέρα να προσέχουν που δίνουν το no.10.
ΥΓ 3: Προσοχή πλέον στα ψεύτικα είδωλα.