Η μεγάλη κληρονομιά της Γιουβέντους στο ιταλικό ποδόσφαιρο που αλλάζει…

Σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ωραίο δεν ακούγεται; Γρήγορο, αποτελεσματικό, θεαματικό. Στο χορτάρι μοιάζει το «τέλειο». Είναι ελκυστικό και δεν σε αφήνει να το βαρεθείς ή να κουραστείς να το παρακολουθείς. Έξω από το γήπεδο όμως;

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Ποιος αποφάσισε ότι για να αγοράσεις ένα ποδοσφαιριστή χρειάζονται 100 εκατομμύρια ή και παραπάνω; Οι μάνατζερ; Οι νεόπλουτες ομάδες, όπως η Παρί Σεν Ζερμέν και η Μάντσεστερ Σίτι; Μήπως οι παραδοσιακές δυνάμεις με πλούτο όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Ρεάλ Μαδρίτης;

Ένα από τα «κακά» αυτής της αυξανόμενης τάσης, να σπαταλούνται αμέτρητα εκατομμύρια για ποδοσφαιριστές, είναι ότι «σβήνει» ένα από τα κυρία χαρακτηριστικά της ομάδας μας της Γιουβέντους. Η ταυτότητα.

Αν αποφασίσει το καλοκαίρι, για παράδειγμα, η Σίτυ να δώσει 60 εκατομμύρια για τον Ρουγκάνι, μπορεί να πει κάποιος «όχι»; Δύσκολο. Αν έρθει ένα πρωί η Παρί Σεν Ζερμέν αποφασισμένη να αποκτήσει τον Ντυμπάλα με 120 εκατομμύρια, πώς να αρνηθείς; Αν οποιοσδήποτε ταλαντούχος και ικανός Ιταλός παίρνει μεταγραφή για τη Ρεάλ και τη Γιουνάιτεντ με ποσά τα οποία η Γιουβέντους δεν μπορεί ή δε θέλει να δαπανήσει (και καλά θα κάνει), πως θα δούμε ξανά σε 3 ή 4 χρόνια τον επόμενο Κιελίνι να πανηγυρίζει σαν τρελός με τον επόμενο Μπουφόν ένα απλό διώξιμο με αυτό το Ιταλικό πάθος;

Πρόσφατα η Μονακό έδωσε 30 εκατομμύρια για ένα 16χρονο Ιταλό, τον Πιέτρο Πελέγκρι. Γιατί να δώσει αυτά τα λεφτά η Γιούβε ενώ έδωσε μόλις 20 εκατομμύρια για τον Ματουιντί και άλλα 32 για τον Πιάνιτς; Δηλαδή για παίκτες βαρόμετρα. Πώς θα συνεχίσει μία ομάδα σύμβολο του ιταλικού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου να κρατά ζωντανή την ταυτότητά της εντός και εκτός γηπέδου;


Αν το ιταλικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να κρατήσει τα «παιδιά» του, τότε οι ιταλικές ομάδες θα χάσουν κάτι που δεν αγοράζεται. Αυτό το πάθος που ζηλεύουν όλοι οι άλλοι. Σκεφτείτε μόνο το εξής. Ποιος άλλος Κιελίνι θα ματώσει (πολλές φορές κυριολεκτικά) για να «σώσει» την ομάδα του; Ποιος άλλος Μπουφόν θα πανηγυρίζει κάθε απόκρουση σαν να σήκωσε το Τσάμπιονς Λιγκ; Ποιος Μπαρτζάλι θα αφήνει ψυχή και ιδρώτα ακόμα και στα 36 του;

Από τη νέα γενιά επαγγελματιών ποδοσφαιριστών μάλλον κανείς… Έτσι λοιπόν, φτάνω στο εξής συμπέρασμα. Αν πάρουν από το ιταλικό ποδόσφαιρο και κατ’ επέκταση από τη Γιουβέντους, τα ταλέντα, τότε στα μαθήματα «ιταλικό ποδοσφαιρικό πάθος» και «ιταλικός ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς» θα υπάρχουν σχολεία, τάξεις, δάσκαλοι αλλά δεν θα υπάρχουν μαθητές.

* Το άρθρο είναι αναγνώστη του forzajuve.gr. Τον ευχαριστούμε. Forza Juve!