Γιατί η Γιούβε δεν ανήκει στο γκρουπ των ομάδων που μπορούν να αγοράσουν οποιονδήποτε παίκτη

Η Γιουβέντους έχει εδώ και δεκαετίες μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική σε ό,τι αφορά τα συμβόλαια. Η ομάδα ποτέ δεν παρασύρετε από το, πολλές φορές, ξέφρενο ράλι μισθών που δίνουν οι υπόλοιπες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Αυτή η λογική έχει και τα υπέρ και φυσικά τα κατά.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Μια πρόσφατη δήλωση του Μπέπε Μαρότα για το μέλλον του Πογκμπά μας δίνει την ευκαιρία να αναλύσουμε την λογική του συλλόγου. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε κάτι τρελό στους μισθούς», είπε ο τεχνικός διευθυντής της Γιούβε και επισήμανε «ορισμένες ομάδες μπορούν να εγγυηθούν τα διπλάσια απ’ ό,τι εμείς».

Αυτομάτως η ομάδα βγαίνει από το γκρουπ των συλλόγων που μπορούν να φέρουν οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Όταν δεν προσφέρεις ένα ελκυστικό-ανταγωνιστικό συμβόλαιο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις βέβαια, δεν είσαι μέσα σε αυτούς που μπορούν να αγοράσουν ό,τι θέλεις. Άρα, απορρίπτεις εξαρχής κάποιους παίκτες. Την αφρόκρεμα, θα μπορούσαμε να πούμε.

Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσουμε πως δεν μιλάμε για τους παίκτες-φωτοβολίδες που το κασέ τους έχει παραφουσκωθεί από τους μάνατζερ ή τις τρελές απαιτήσεις των εκάστοτε ομάδων τους. Μιλάμε για την αφρόκρεμα που αξίζει και που αντικειμενικά είναι μέσα στο top 20 του παγκοσμίου ποδοσφαιρικού στερεώματος.

Η Γιούβε, για παράδειγμα, έχει ξεκαθαρίσει πως δεν πουλάει τον Πογκμπά. Αν έρθει όμως ένας σύλλογος και του προσφέρει τα διπλάσια, δεν μπορούμε να κάνουμε αντιπρόταση. Δηλαδή θα τον χάσουμε τον παίκτη με συνοπτικές διαδικασίες. Και ο αντικαταστάτης του θα είναι πάνω-κάτω της ίδιας οικονομικής αξίας.

Η ομάδα θα έπρεπε να διατηρήσει την λογική που διατηρεί στα συμβόλαια των παικτών της αλλά να μπορούσε όποτε χρειάζεται να κάνει την υπέρβαση. Να ξεπεράσει τον εαυτό της ακόμη και αν χαλάσει τις ισορροπίες. Πάντα και παντού, σε κάθε εργασιακό περιβάλλον, κάποιοι παίρνουν περισσότερα από τους άλλους.

Νομίζω πως αυτή η λογική, με τα καλά που έχει, βολεύει τον σύλλογο αλλά δεν μπορεί η Γιούβε των 33 πρωταθλημάτων και όλων των ευρωπαϊκών τίτλων να αντιδρά όπως ομάδες τύπου Ρόμα, Λάτσιο, Νάπολι που εξορισμού δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν το «μπαμ».

Στον αντίποδα, μου αρέσει που δεν έχουν εισχωρήσει την ομάδα Αμερικάνοι, Κινέζοι ή Άραβες επενδυτές και δεν κάνουν την ομάδα άνω κάτω. Υπάρχει πλάνο, υπάρχει ταυτότητα. Και η ταυτότητα ενός συλλόγου είναι τα θεμέλιά του για ό,τι κι αν πάει να χτίσει.

Απλά θα έπρεπε ο Αντρέα Ανιέλι να μπορεί να καταλάβει πως δεν είναι όλα αριθμοί και πως κάποια στιγμή χρειάζεται η υπέρβαση. Κερδισμένος θα έβγαινε και αυτός και η ομάδα. Οι τιφόζι της Γιούβε είναι ευχαριστημένοι από όσα έχει πετύχει η ομάδα μέχρι σήμερα αλλά διψάει για μια κίνηση υπεροχής. Μια κίνηση που θα μπει σφήνα σε αυτές της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ, της Μπάγερν.

Μία κίνηση που θα δείξει σε όλους πως μπορεί οποιοδήποτε ποδοσφαιριστής να έρθει στο Τορίνο αρκεί να το θελήσει η διοίκηση. Δεν μπορεί να είμαστε το μεταβατικό στάδιο κάποιου αθλητή μέχρι να κάνει το επόμενο βήμα του. Ούτε πρέπει πάντα να μετατρέπουμε τους καλούς παίκτες σε αστέρια. Χρειαζόμαστε που και που και έναν σταρ.