Κάποιους απλά δεν τους αγγίζει ο χρόνος

Στις μέρες μας πολλές φορές σε «ποδοσφαιροσυζητήσεις» κυριαρχεί η άποψη, ότι, όσο πιο νέος είναι κανείς, τόσο πιο καλά αποδίδει στο γήπεδο.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Bernardino di Betto

Συνεπώς αυτό σημαίνει αυτόματα, πως, όταν κάποιος ποδοσφαιριστής περνάει τα 30, γερνάει και έτσι, όπως είναι λογικό, χειροτερεύει η εικόνα του στο γήπεδο. Ευτυχώς που υπάρχει η Ιταλία και η Γιουβέντους που αναιρεί αυτή την άποψη.

Στη φετινή κακή Γιουβέντους, ψάχνουμε όλοι όπως είναι λογικό να πιαστούμε από μια αχτίδα ελπίδας, ότι κάτι αλλάζει μετά και τις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Εγώ προσωπικά όμως βρήκα κάτι, που δεν άλλαξε, και αυτό μου άρεσε. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η τρομερή απόδοση του Αντρέα Μπαρτζάλι στα παιχνίδια που έχει αγωνιστεί ως τώρα. Για να ακριβολογούμε δεν είναι μόνο αυτός από τους μεγαλύτερους σε ηλικία που αποδίδει σε υψηλό επίπεδο.

Και ο Μπουφόν και ο Εβρά είναι από τους διακριθέντες της φετινής ομάδας. Εμένα όμως μου τραβάει λίγο περισσότερο την προσοχή ο Μπαρτζάλι, διότι πέρα από τους πολλούς τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν από πέρυσι, φέτος κλήθηκε να αγωνιστεί σε μια θέση, που δεν ξέρει και δε μπορεί όπως ένας αμιγώς ακραίος αμυντικός. Παρόλα αυτά τα πήγε περίφημα, και σαν πιστός φρουρός, είναι εδώ για να μας θυμίζει, πώς παίζεται η άμυνα και το ποδόσφαιρο με καρδιά.

Ανέκαθεν, θεωρούσα, ότι είναι ένας πολύ καλός αμυντικός. Πιστεύω, μάλιστα, ότι αδίκησε και λίγο τον εαυτό του με την επιλογή της Βόλφσμπουργκ. Ωστόσο, τα πράγματα αποκαταστάθηκαν ερχόμενος στη Μεγάλη Κυρία.

Στην πλειοψηφία των εμφανίσεων του απέδιδε, και συνεχίζει, σε υψηλό επίπεδο. Για αυτό άλλωστε μαζί με τον Κιελίνι και τον Μπονούτσι συνέθεσαν την καλύτερη αμυντική γραμμή της Ιταλίας, μια από τις καλύτερες της Ευρώπης και από τις δυνατότερες σε εθνικό επίπεδο.

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο διακρίνεται, αυτό είναι σίγουρα η συγκέντρωση του. Είναι μονίμως προσηλωμένος στο ρόλο του και δεν παρεκκλίνει σχεδόν ποτέ από τα καθήκοντα του. Πολύ ακριβής στις πάσες του, που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι πολύ βασικό, και τα μαρκαρίσματα του είναι σχεδόν άριστα.

Αν μπορώ να του προσάψω κάποιο αρνητικό, αυτό είναι το παιχνίδι στο αέρα, καθώς λόγω και της σωματοδομής του, αλτικά αντιμετωπίζει συχνά προβλήματα. Αυτό πάντως δεν είναι αρκετό για να μην χαρακτηριστεί ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της Ευρώπης, ακόμα και αν έχει πατήσει αισίως τα 34.

Αυτά που γράφω θα μου πείτε, είναι λίγο πολύ γνωστά για κάποιον που έχει παρακολουθήσει λίγο ποδόσφαιρο. Κάνω ιδιαίτερη μνεία στον Μπαρτζάλι, διότι κλήθηκε να αγωνιστεί σε κάποια ματς δεξιός ακραίος οπισθοφύλακας. Μπορεί για κάποιους να ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Και δεν είναι γιατί ο Μπαρτζάλι δεν αγωνίζεται ως δεξί μπακ.

Δεν είναι σαν τον Κιελίνι, που μπορεί να αγωνιστεί και ως αριστερός οπισθοφύλακας. Ο Μπαρτζάλι είναι ένας αμιγώς κεντρικός αμυντικός, ο οποίος μπορεί και έχει αγωνιστεί και ως λίμπερο (Sweeper).

Το γεγονός μάλιστα, ότι υστερεί στην ταχύτητα, οι επιθετικές και οι δημιουργικές αρετές του είναι περιορισμένες, είναι που κάνει ακόμη σπουδαιότερη την προσπάθεια του. Είχε πολλά τρεξίματα, ανέβηκε πολλές φορές πάνω από το κέντρο και βοήθησε όσο μπορούσε στο επιθετικό κομμάτι την ομάδα.

Παράλληλα, αποτελούσε μια σταθερά στην άμυνα και ήταν πολλές οι φορές που ηρέμησε το παιχνίδι της Γιουβέντους. Ειδικά στον τελευταίο αγώνα με την Ίντερ θεωρώ πως ήταν ο καλύτερος μας ποδοσφαιριστής. Ήταν κανονικός «βράχος» στην άμυνα και το πάθος του πραγματικά περίσσευε.

Εν κατακλείδι, ο Μπαρτζάλι με την απόδοση του μας θυμίζει γιατί η Ιταλία είναι μεγάλη σχολή στο ποδόσφαιρο. Μας θυμίζει γιατί οι καλύτεροι αμυντικοί διαχρονικά είναι οι Ιταλοί. Και τέλος, μας κάνεις σαφές, ότι κάποιους ο χρόνος δεν τους αγγίζει.

Το ταλέντο, η όρεξη και η δουλειά είναι αυτά που διαμορφώνουν έναν ποδοσφαιριστή και όχι η ηλικία του. Είναι ένα καλό παράδειγμα και πρότυπο για του νέους ποδοσφαιριστές και πιο συγκεκριμένα για τους αμυντικούς. Είναι μια ευχάριστη περίπτωση στην παρηκμασμένη φετινή Γιουβέντους.