Κι όμως, αυτό είναι το πιο παλιό της Ιταλίας (άρχισε το 1906) και κάποτε η πόλη περίμενε πώς και πώς τις δύο μονομαχίες, κάθε χρόνο, των δύο ομάδων. Δύο ομάδες που έμαθαν να μισούνται από την αρχή (η Τόρο ιδρύθηκε από πρώην μέλη της Γιούβε) αλλά στην πορεία η μοίρα τις ήθελε να ζήσουν παρόμοιες χαρές και... τραγωδίες.
Στα πέντε σερί πρωταθλήματα των «μπιανκονέρι» τη δεκαετία του ‘30 (1931, 1932, 1933, 1934, 1935), η γκρανάτα απάντησε με παρόμοιο τρόπο τη δεκαετία του ‘40 παρουσιάζοντας μια ομάδα που έμεινε στην ιστορία ως η Grande Torino.
Και για τον πόνο που έζησαν οι οπαδοί της Τόρο με τον χαμό εκείνης της ομάδας στο δυστύχημα της Σουπέργκα στις 4 Μαΐου 1949, η μοίρα... χάρισε το ίδιο συναίσθημα στους Γιουβεντίνους με την τραγωδία του Χέιζελ στις 29 Μαΐου 1985.
Το γεγονός ότι οι μεν χρησιμοποίησαν την τραγωδία των δε και το αντίστροφο, στα συνθήματά τους, φανερώνει και τα ακριβή συναισθήματα που υπήρχαν επί δεκαετίες. Σε αντίθεση με το Μιλάνο και τη Ρώμη, όμως, σταδιακά το Τορίνο έχασε το ντέρμπι του...
Η αγωνιστική ψαλίδα ανάμεσα στις δύο ομάδες, όπως διαβάσαμε σε παλιότερα αφιέρωμα του gazetta.gr, συνεχώς άνοιγε, η οικονομική επίσης και το γεγονός ότι στα παιχνίδια της Γιουβέντους, την τελευταία 10ετία, όταν οι τιφόζι αποφασίζουν να ασχοληθούν με αντιπάλους αναφέρουν τις Ιντερ και Μίλαν και μετά την Τορίνο, είναι η απόδειξη για το πώς ο χρόνος μπορεί να αλλοιώσει πράγματα και συναισθήματα που κάποτε θεωρούνταν δεδομένα...
Στους εγχώριους και διεθνείς τίτλους της Γιούβε, η γκρανάτα είχε να αντιπαρατάξει, μέχρι και πριν 15-20 χρόνια, την υπεροχή της σε ό,τι αφορά τον αριθμό των οπαδών εντός της πόλης. Τρεις έρευνες από το 2001 κι έπειτα όμως (La Repubblica, Panorama, Corriere della Sera) δείχνουν αυτό που ουσιαστικά ξέρουμε όλοι: η κάθε γενιά επηρεάζεται από τους τίτλους και τις επιτυχίες γι’ αυτό ο συσχετισμός... δυνάμεων αλλάζει σιγά-σιγά.
Το γεγονός ότι και πάλι στο Τορίνο ασχολούνται ξανά με αυτό το ματς σοβαρά, ουσιαστικά δείχνει και την επιθυμία τους να τιμήσουν το παρελθόν. Τότε που ο Τζιάνι Ανιέλι υποσχόταν, στα 60’s, έξτρα πριμ στην ομάδα των Μπονιπέρτι-Σίβορι-Τσαρλς για τα ματς με την συμπολίτισσα, τότε που ο Τσίτσιο Γκρατσιάνι οδηγούσε την Τορίνο στο -τελευταίο της ως τώρα- σκουντέτο του 1976 κόντρα στις προβλέψεις, τότε που ο Πλατινί πανηγύριζε έξαλλα στη δεκαετία του ‘80 ακόμη και ένα εύστοχο πέναλτι που σήμαινε πρόκριση στο κύπελλο επί της γκρανάτα, τότε που οι Μπάτζιο-Βιάλι-Ραβανέλι έβρισκαν τον μπελά τους από τους Καζαγκράντε ή Ριτσιτέλι, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90...
Αν θα ξανάρθουν αυτές οι εποχές δεν το ξέρει κανείς. Στη Βόρεια Ιταλία, πάντως, λένε ότι ο Αντρέα Ανιέλι είναι ο πιο ισχυρός σύμμαχος της Τορίνο στην προσπάθεια της να πάρει βοήθεια από το δήμο της πόλης για να προχωρήσει στην κατασκευή του δικού της γηπέδου. Ισως επειδή ο πρόεδρος της Γιουβέντους θέλει να ζήσει ό,τι και ο πατέρας του ή ο θείος του: Ντέρμπι απέναντι σε μια αξιόμαχη Τορίνο.
Απέναντι σε αυτή τη βοήθεια που δίνει ο... εχθρός, η διοίκηση της Γκρανάτα ανταπέδωσε με το να μη φέρει καμία αντίδραση στο αίτημα της Μεγάλης Κυρίας να μετονομαστεί από Corso Grande Torino σε Corso Gaetano Scirea ο δρόμος έξω από το Juventus Stadium.
Μέσα σε όλα αυτά, ο δήμος του Τορίνο προσπαθεί, τα τελευταία χρόνια, όποτε φυσικά οι δύο ομάδες τίθενται αντιμέτωπες, να συνεισφέρει όπως μπορεί στο να χαρούν άπαντες τα ντέρμπι. Υπήρχαν ακόμη και σκέψεις να τοποθετηθούν γιγαντοοθόνες σε κεντρικά σημεία, όπως στην Piazza San Carlo.
Εκεί, μπροστά από το καφέ «Τορίνο», το πιο παλιό της πόλης, στο έδαφος έχει σχηματιστεί από χρυσό ένας ταύρος που είναι και το σήμα της πόλης. Οποιος περνάει από εκείνο το σημείο, πατάει με το πίσω μέρος του παπουτσιού του τον ταύρο και κάνει μια... μεταβολή γιατί ο μύθος λέει πως αυτό θα σου φέρει τύχη για το υπόλοιπο της ημέρας.
Αυτός ο ταύρος, λοιπόν, από νωρίς το πρωί της Κυριακής θα... δεινοπαθήσει καθώς θα τον πατήσει όλη η πόλη! Το θέμα είναι τι θα κάνει, λίγες ώρες μετά, ο άλλος ταύρος, όταν παραταχθεί στο γήπεδο για να αντιμετωπίσει τη… θυμωμένη πρωταθλήτρια Γιουβέντους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου