Δίνοντας credit σε έναν... εχθρό

Οι οπαδοί της Γιουβέντους δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον άνθρωπο Φραντσέσκο Τότι. Και μάλλον έχουν δίκιο γιατί η ευθύνη είναι κυρίως δικιά του γιατί πολλές φορές έχει προκαλέσει με δηλώσεις του.

Αρθρογραφία | Ποδόσφαιρο

Άλλο, όμως, η εκτίμηση ως άνθρωπος και άλλο ως ποδοσφαιρική προσωπικότητα και άλλο ως ικανότητες. Είναι μικροψυχία να πει κάποιος πως ο Τότι δεν είναι μια σημαντική μορφή του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Οσο κι αν κάποιες φορές φαίνεται «μικρός» με τις αντιδράσεις που γίνονται για να μετατραπεί περισσότερο αρεστός στους τιφόζι της ομάδας του. Είναι από αυτούς που θεωρούν πως έχουν σηκώσει την... μπαντιέρα μιας αόρατης επανάστασης. Αυτό είναι δικό του πρόβλημα, όχι δικό μας.

Παιδί τη Ρόμα, ο Τότι, συμπλήρωσε την προτελευταία αγωνιστική της φετινής Serie A 600 συμμετοχές με τη φανέλα των τζαλορόσι. Ερχεται τρίτος στη σχετική κατηγορία μετά τον Μαλντίνι και τον Ζανέτι.

Χωρίς να εξετάσουμε την ποδοσφαιρική του αξία, που σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερη από πολλούς στην Ιταλία των τελευταίων δεκαετιών, αυτό που αναγνωρίζει στον Τότι και ο εχθρός του είναι πως έμεινε πιστός στην ομάδα του, θυσιάζοντας πολλά.

Σίγουρα θα μπορούσε να βρει περισσότερα χρήματα κάπου αλλού, όχι φυσικά πως κέρδισε λίγα. Ακόμη πιο σίγουρα, όμως, επέλεξε μια καριέρα με ελάχιστους τίτλους για χάρη της φανέλας της ομάδας του.

Ένα πρωτάθλημα Ιταλίας, δύο κύπελλα και δύο σούπερ καπ Ιταλίας είναι τα τρόπαια σε συλλογικό επίπεδο. Ελάχιστα σχετικά με αυτά που θα μπορούσε να κερδίσει. Η επιλογή του να παραμείνει σημαία της ομάδας της «αιώνιας πόλης» έως το τέλος ήταν η βασική του επιλογή.

Τις τελευταίες δεκαετίες που το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πάρα πολύ, τέτοιες συμπεριφορές πρέπει να αναδεικνύονται ακόμη κι αν ο Τότι είναι ένας αντίπαλος της Γιουβέντους που αρκετές φορές έχει προκαλέσει.

Είναι αξιοσημείωτο όμως να τον βλέπεις να συνεχίζει στην ομάδα που ξεκίνησε από το 1992 μέχρι σήμερα και να μην τελειώνει την καριέρα του κάπου άλλού, όπως έγινε, για παράδειγμα, με τον καλό του φίλο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

Χωρίς να ζηλέψεις το παραμικρό και χωρίς ποτέ να τον είχες ονειρευτεί στη δική σου ομάδα, του βγάζεις το καπέλο βλέποντας πως υπηρετεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες τον ίδιο σύλλογο. Από τους τελευταίους μιας ποδοσφαιρικής σχολής που όσο περνά ο καιρό χάνεται.

Μεγάλη υπόθεση οι «σημαίες» για τις ομάδες. Και επειδή εμείς στη Γιουβέντους έχουμε μάθει πάρα πολύ καλά από τέτοιες καταστάσεις, δίνουμε αυτό το credit σε έναν... εχθρό.