Ο Κόντε ντύθηκε μπιανκονέρο για πρώτη φορά το 1991 και για τελευταία το 2004. Σε αυτά τα 13 χρόνια κατέκτησε τα πάντα, έγινε αρχηγός της Γιουβέντους που υποστηρίζει από πιτσιρικάς και κατάφερε να έχει για πάντα μια θέση στην καρδιά των οπαδών.
Κι όμως, όπως εξήγησε στη συνέντευξη του, θα μπορούσε να μην έχει συμβεί τίποτα από όλα αυτά αν δεν υπήρχε ο Τζιοβάνι Τραπατόνι.
Αναλυτικά όσα είπε ο Κόντε για την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Κυρία...
Για τα πρώτα του βήματα στη Γιουβέντους: «Το 1991 πήγα στη Γιουβέντους. Ηταν μια μεγάλη αλλαγή, η πρώτη μου μετακόμιση. Στην αρχή σκέφτηκα, γιατί το κάνω αυτό; Θα κερδίσω περισσότερα αλλά είμαι μακριά από το σπίτι μου, τους φίλους μου, την θάλασσα. Επέμεινα αρχικά μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελα να επιστρέψω σαν loser. Οταν πήγα στο Τορίνο, συνάντησα την ομίχλη, το κρύο ενώ οι φίλοι μου μπορούσαν να είναι στην παραλία. Ηταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ σε αυτό.
Βρήκα παίκτες όπως ο Ρομπέρτο Μπάτζιο και ο Τότο Σκιλάτσι, δεν ήμουν ισάξιος τους. Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι μου έδωσε την πρώτη μου συμμετοχή, χάσαμε με 1-0 από την Μπάγερν λόγω μιας λάθος πάσας μου καθώς γυρνούσα την μπάλα στον Τακόνι. Θυμάμαι ακόμη τους τίτλους στις εφημερίδες...
Περπατούσα την επόμενη μέρα και ένιωθα σαν να έχω φάει ξύλο. Ξαφνικά, ο Τραπατόνι εμφανίστηκε από το πουθενά και ήταν σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου. Μου είπε: «Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι ακόμη το χθεσινό λάθος; Ελα τώρα. Σκέψου το μέλλον, θα είσαι εδώ για πολλά χρόνια, όλα είναι καλά". Αν δεν υπήρχε ο Τραπατόνι, δεν ξέρω αν θα είχα μείνει στη Γιουβέντους».
Για τον Μαρτσέλο Λίπι: «Θυμάμαι με τι φιλοδοξία και αποφασιστικότητα ήρθε ο Μαρτσέλο Λίπι από τη Νάπολι. Ηταν πολύ σημαντικός αφού μπορούσε να μας μεταδώσει σε απόλυτο βαθμό αυτά που ήθελε από εμάς. Είχαμε πιάσει πάτο με μια ήττα από την Φότζια, οπότε ο Λίπι μας είπε ότι αν είναι να αποτύχουμε, θα το κάνουμε έχοντας δώσει μάχη. Από εκείνη την ημέρα βγήκαμε στην επίθεση, πιέσαμε ψηλά και σε κάθε ματς ήμασταν εμείς αυτοί που κάναμε παιχνίδι.
Ο Λίπι ήταν τέλειος στο να φτιάχνει ψυχολογικά την ομάδα και να περνάει τις ιδέες του. Νομίζω πως το πιο σημαντικό πράγμα για έναν προπονητή είναι να έχει ξεκάθαρη οπτική και αυτό να το μεταδίδει στους παίκτες του. Ο Λίπι πάντα το είχε αυτό, όπως και μια σπουδαία ικανότητα να μας ωθεί κάθε φορά, παρά το γεγονός ότι παίζαμε κάθε τρεις μέρες. Εκείνη η Γιουβέντους πήγε σε τέσσερις σερί ευρωπαϊκούς τελικούς (τρεις Champions League, ένα στο κύπελλο UEFA), εκπληκτική επίδοση».
Για το πώς ένιωσε όταν έγινε αρχηγός της Γιουβέντους: «Οταν παίρνεις το περιβραχιόνιο, αναλαμβάνεις και την ευθύνη. Δεν θέλει κάθε παίκτης να γίνει αρχηγός. Οταν είσαι αρχηγός σημαίνει ότι βάζεις την ομάδα πάνω από σένα, ακόμη κι αν πρέπει να πληρώσεις ακριβό τίμημα».
Για τα πρωταθλήματα που ξεχωρίζει: «Το πρώτο (1995) και αυτό στο Ούντινε στην τελευταία αγωνιστική του 2002. Δύο χρόνια πριν το είχαμε χάσει την τελευταία αγωνιστική στην Περούτζια με προπονητή τον Κάρλο Αντσελότι. Αυτόήταν ισοπεδωτικό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ για πέντε μέρες. Δεν έκλεινα μάτι. Χάσαμε ένα πρωτάθλημα που είχαμε ήδη κατακτήσει...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου